Elke jaar is de joeltijd voor mij een tijd om me helemaal alleen in de tempel terug te trekken. Even meditatief tot mijzelf komen, opladen en nieuwe inspiratie opdoen. Andere mensen gaan op vakantie, ik ga in retraitte.
Dit jaar liep mijn winter-retraite heel anders dan gepland. Geen mooie meditaties, geen inspirerende boeken, geen rustgevende tekeningen, maar een tunnel naar het verleden waar ik in werd getrokken door Thor. Ik was blijkbaar klaar om te beginnen met het helen van een heel oude wond. Voor het eerst heb ik gehuild om wat er ruim 50 jaar geleden gebeurd is. Voor het eerst heb ik het gezien voor wat het werkelijk was: Traumatisch. Voor het eerst heb ik het kleine meisje van toen echt gezien, gehoord en begrepen.
Ruim 50 jaar heb ik een trauma weggestopt in een speciaal doosje in mijn hart.
Een doosje waarvan het deksel hermetisch gesloten moest blijven. Maar toch is het duister uit het doosje altijd stiekem door kiertjes en gaten naar buiten gekropen. Soms waren er grote gaten, die ik dan zo snel mogelijk weer hermetisch dicht plamuurde. Ik dacht altijd: Zolang het maar netjes in het doosje blijft, ben ik sterk. Nu ging dat doosje dus open. Dat deed pijn, maar eigenlijk viel het ook wel weer mee. Er waren namelijk ook veel inzichten in te vinden. Verklaringen voor zoveel dingen in mijn leven. Het was een terreurdoosje, vol manipulaties. Het liet me dingen doen, die ik nooit goed kon begrijpen. Steeds als ik hulp vraag en het niet krijg, wordt het oude trauma in mij getriggerd Steeds als ik niet gehoord word, of voel dat er niet echt geluisterd wordt, komt de oude pijn terug. Ik reageer dan met boosheid, blinde woede was dat soms in het verleden.
Dit is langzaamaan veranderd in feestjes voor de slijmvliezen in mijn longen. Ze maken zich dan lekker dik en stromen over van oud venijn. Dit venijn is angst. Het kleine meisje in mij is bang voor alles. En als er even niets meer is om bang voor te zijn, dan creëer ik zelf wel omstandigheden waarin de oude angst zich weer kan manifesteren. Die spanning zet mijn ruggenwervels scheef, wat veel pijn en problemen geeft. Ironisch genoeg op zich ook al iets om bang voor te zijn, een oneindige spiraal.
Niet gehoord en nooit geholpen in de mensenwereld. Hier heb ik dagenlang om gehuild. Totdat ik besefte dat ik nooit helemaal alleen ben geweest.
Nee, de steun kwam niet van mensen. Maar naast het bed van het kleine meisje stond altijd de Vrouwe in de vorm van Maria. Zij hield de wacht tegen de monster onder en de slangen in het bed, zodat ik kon slapen. Zij nam mij ook met open armen aan als Haar dochter, nadat ik mijn biologische moeder verstoten had.
Hoeveel jaar staat Thor niet al naast mij, me verdedigend door dik en dun. Thor, mijn trouwe toeverlaat. Odin met zijn wijsheid en inzicht ... Spirits die me steunen, adviseren en ook beschermen... Ik dacht altijd dat ik alles alleen moest doen, maar dat is nooit waar geweest. Vandaag wordt ik overweldigd door dankbaarheid.
Ja het oude trauma zal nog wel eens opspelen en aandacht eisen. Maar ik ben er niet meer bang voor. Ik durf het nu recht in de ogen te kijken, want ik wordt gesteund door de Goden en mijn Spirithelpers. En tegenwoordig ook door een aantal mensen die in de loop der jaren bewezen hebben echte vrienden te zijn.
Ik ben gezegend!