De priesteres in de tempel ben ik, Zia Elohka

 

Als klein meisje had ik een bijzondere band met Maria, die mij beschermde op momenten dat ik het moeilijk had. In mijn puberteit werd ik gefascineerd door oosterse filosofie, zonder daar echt veel van te begrijpen. Die fascinatie is gebleven en het begrip is er veel later toch wel gekomen.

Lange tijd had ik een haat liefde verhouding met religie. Nadat ik de bijbel van voor naar achter had gelezen heb ik het christendom verworpen. Maar ik had wel een mystieke ervaring met het Goddelijke. Toen ik om bewijs van het bestaan van God vroeg, heb ik dat ook onomstotelijk gekregen. Sindsdien ben ik altijd zoekend gebleven.

Pas tijdens de zwangerschap van mijn zoon (die nu bijna 30 is) maakte ik kennis met de Godin en dat voelde als een, nog onwennig, thuiskomen. Beelden van oude tempels begonnen mijn fantasieën en dromen te beheersen en een innerlijk weten dat dit, een tempel, mijn weg zou moeten zijn. Maar ik had een zoon om op te voeden en een danscarrière om te volgen...

Door 6 jaar lessen volgen in Indiase tempeldans, raakte ik thuis in de hindoe mythologie. Mijn Indiase leraar leerde me ook, tussen neus en lippen door, met energie te werken. Meditatie en basis yoga oefeningen kreeg ik er ook gratis bij. Terugkijkend besef ik dat hij de basis heeft gelegd van alles dat ik nu doe.

​

Toen gebeurde het voor mij ondenkbare: van de lichtvoetige, lenige, elegante danseres die ik was, werd ik in een klap een mank lopende olifant. Mijn hele leven kwam tot stilstand, omdat er iets 'knapte' in mijn rug. Een drama voor mij toen. Nu zie ik het als een zegen die mij heeft gemaakt tot wat ik nu ben, want mijn spirituele zoektocht begon toen pas echt.

 

Ik heb intensief het paganisme onderzocht en heb iedereen die ik in 'real life' of online tegenkwam het vuur na aan de schenen gelegd met kritische vragen. Ik wilde de essentie weten, geen vorm maar inhoud, geen dogma maar uitleg, geen fluffy gezweef maar goede onderbouwing. Er is veel te leren van pittige discussies ….

Wicca en druïdisme bleken niks voor mij te zijn, bij Asatru heb ik me een tijdlang wel thuis gevoeld. Uiteindelijk vond het sjamanisme mij.
Weer heb ik een leerperiode van zo'n 6 jaar gehad. Sjamanisme is mijn manier van leven geworden. Contact met Spirits is doodnormaal voor mij en ik heb mijn heldervoelendheid een plek kunnen geven.
De Godin was er altijd bij, maar vaak wat meer op de achtergrond. Ik wilde me aan Haar toewijden en werd in dat ritueel opgeëist door Thor. Ook Odin speelt een belangrijke rol in mijn leven.

​

De toewijding aan de Godin kwam later, op een moment dat ik dacht dat het er wel niet meer van zou komen. Pas toen ik er klaar voor was, kwam Zij allesoverheersend mijn leven weer ingestapt.

Vijf keer heb ik Haar beeld in een processie door de stad gedragen en langzaamaan werd mijn huiskamer Haar tempel. Devotie, overgave en gebed zijn woorden waar ik ooit allergisch voor was en die nu de kern vormen van mijn leven.

Omdat ik Haar steeds bleef vragen wie Zij nu echt is, heeft ze mij op het pad van advaita vedanta – eenheidsbewustzijn gezet. Dit heeft uiteindelijk mijn overgave aan Haar een veel diepere dimensie gegeven.
Sinds midzomer 2017 is de tempel mijn privé klooster geworden, waar ik vijf keer per dag voor het altaar zit om te bidden, te mediteren of muziek te maken...

 

30 jaar laat zich niet in een tekstje als dit samenvatten. Kom maar eens langs, dan kan ik nog veel meer vertellen. Over mijn ontdekkingstocht naar seidhr, of mijn ervaringen met Santeria, mijn interesse voor taoïsme, mijn flirts met de islam en soefisme,....